Soms krijg ik een verbaasde reactie wanneer ik laat weten dat een proefles niet gratis is.
We gaan even een paar jaar terug in de tijd. Begin september 2018: ik ben in mijn zaal in Tienen, waar ik maximaal 16 mensen les kan geven. Het is 2 minuten voor de les gaat beginnen en ik kijk met een zucht naar de inschrijvingslijst. Daar staan 16 mensen op de lijst waarvan 5 nieuwkomers… En onder de inschrijvingslijst is er een aparte lijst met de naam “wachtlijst”, daar staan 9 namen op.
Ik heb 4 lege matten. Van de 5 nieuwkomers is er maar één iemand komen opdagen.
En dat gebeurt dus telkens opnieuw: mensen die zich inschrijven voor een gratis proefles en niet komen opdagen. Het kan natuurlijk gebeuren dat er iets tussenkomt, maar dat kan je altijd even laten weten.
Ik besluit dan en daar dat ik klaar ben met die gratis proefles. Ik ga vooraf laten betalen ter bevestiging.
Daarmee ga ik tegen de trend in, maar ik ben altijd wel een beetje dwars geweest dus dat past dan ook weer bij mij.
Toch maar gekomen
Een hele tijd na mijn besluit krijg ik een nieuwe inschrijving en ik laat die student dus vooraf betalen. De week erna komt ze aan en ze zegt: “Eigenlijk had ik er echt geen zin in om te komen, maar ja, ik had al betaald, dus ben dan toch maar gekomen.”
Dat was een effect waar ik eigenlijk op het moment van mijn beslissing niet eens aan gedacht had: de motivatie van een nieuwe student om toch te komen. En weet je wat? Zij vond het fijn en ontspannend en bijna 5 jaar later is ze nog altijd trouwe student.
