“Ja zeg, dat was tof hè vorig jaar…” “Of weet je nog vorig jaar, dat gaan we wel/niet opnieuw doen…” En dan volgt er een korte stilte, een stilte omdat je weet dat er iets niet klopt met je zin… Want dan realiseer je je ineens dat dat niet vorig jaar was maar 2019…
En dan zeg je je “Euh neen, ik bedoel natuurlijk 2019!”. En je gesprekspartner knikt begrijpend, want ook hij of zij weet perfect wat je bedoelt… Het lijkt soms wel of 2020 gewoon overgeslagen werd. Dat zal voor velen zo aanvoelen, maar wellicht niet voor de mensen die hebben moeten werken tijdens de lockdowns, en toch zeker niet voor de mensen in de zorgsector en aanverwanten…
Maar voor de mensen die “in hun kot” moesten blijven voelt het wel zo aan. Want wat doe je als je in je kot moet blijven en van thuis uit werken? Werken, eten, streaming dienst kijken, slapen en repeat… Een of twee keer per week ga je voorzichtig naar buiten om je boodschappen te gaan doen… En ben je blij dat je veilig en dus onbesmet terug thuis geraakt. Saai leven = veilig leven in dit geval, weg van besmettings-mogelijkheden.
En het nieuws volgen, ook een onderdeel van de nieuwe routine… Hoeveel besmettingen er zijn en angstvallig de stijging van de besmettingscijfers volgen, om dan opgelucht te reageren als ze weer naar beneden gaan. En om gefrustreerd je hoofd te schudden over lockdown feestjes of over de te snelle versoepelingen van de maatregelen, want ja hoor, daar gaan de cijfers weer…
Ook een jaar waarin we met een ander soort stress moesten omgaan, ieder op z’n eigen manier. Ben je zelfstandige? Dan moest je je zaak dicht doen, tenzij je tot de essentie behoorde… En wie bepaalt dat? Ik vind yoga kunnen doen op zo’n moment essentieel, en neen, via Zoom is dat allesbehalve ideaal…
Ben je werknemer, ineens zit je van thuis uit te werken… of je er nu plaats voor hebt of niet. Heb je kinderen: ineens ben je niet alleen ouder maar ook leraar, over dingen waar je geen kaas van gegeten hebt…
Woon je alleen, je sociale netwerk is ribbedebie…en daar zit je dan te vereenzamen. Woon je in een woonzorgcentrum dan gaat dat keihard op slot, en heb je gelukkig wel je medebewoners en het personeel nog als gezelschap…
Ook een jaar van plannen veranderen. Alles verschuift, alles verandert, en je moet je aanpassen of je nu wilt of niet. Een jaar waarin spontaniteit een beetje verloren gaat. Short notice beslissen van een restaurantje te doen, of een city trip kan nu even niet. Je moet alles vooraf reserveren. Een jaar van anders denken, spontaan willen zijn? Dat kan nog, maar niet voor alles…Voor velen is het ook een jaar van financiële stress. Werk kwijt, business op een lager pitje…
En toch lijkt het alsof we 2020 overgeslagen hebben. En tegelijkertijd is het een jaar dat we wellicht nooit zullen vergeten, net omdat we het hebben overgeslagen…
